ساقی بیا که یار خودش را به خواب زد
ناچار بود و دست به این انتخاب زد
هی با خودش نشست و خدا را بهانه کرد
وقتی تمام بیخودی اش را نقاب زد
لب های او به داغی مرداد در کویر
آتش گرفته بود تنش را به آب زد
چشم سیاه مست خمارش چشیدنی
تا قرعه را دوباره به نام شراب زد
دکمه به دکمه پیرهنش را به باد داد
تن را گره به لذت این اضطراب زد
دنیا به دور دامن او تاب می خورَد
جان را به لب رساند خودش را به خواب زد
از کتاب مهتاب در آب
در من نگاه روشنت دیگر نمی گیرد!
حرف دلم هم قصه را از سر نمی گیرد
دستان گرم تو که روزی سایبانم بود
فردا به جز خاک مرا در بر نمی گیرد
جز شانه های من پناه دیگری ، هرگز
آرامشت بر شانه ای بستر نمی گیرد
گفتم برو! از تو فقط خاکستری مانده
دل آتش سرد است! خشک و تر؟ نمی گیرد!
این روزها من با تو حسّ تازه ای دارم
احساس خوب بی حد و اندازه ای دارم
تا واژه ای اطراف چشمان تو می چرخد
دنیا به حول محور جام تو می چرخد
وقتی بخندی گونه هایت چال می افتد
دور تو می گردد زنی، بی حال می افتد!
بی حلقه ی دستان تو محبوس می ماند
در بند انگشتان تو یک بند می خواند!
دل می برد از تو در آن پیراهن طوسی
تن خیس لذت می شود وقتیکه می بوسی
کج می کند گردن به روی سینه ات هر بار
ققنوس خاکستر نشین را می کنی بیدار!
آتش به جانش می زند هرم نگاه تو
هر شب نگاهش منتظر مانده به راه تو
خسته ام خسته مثل مردی که
زنده برگشته از نبردی که
آخرین تیر مانده در سینه
رد خونین نعش سردی که
روی دوش زمین کشیده تو را
باد و باران نشسته گردی که
تلخ سیگارهای خاموشم
ناتوان از شکست دردی که
کشته در من امید روییدن
شعله پایان برگ زردی که
هرکه بازنده بود می افتد
تاس تنهای تخته نردی که.
درباره این سایت