هشتاد و نهمین باران

روزهاست که خانه نبوده ام،ببخشید که آمدید و من خسته تر از بودن بودم.

 

 

کسی مرا ببرد سمت ساحل گیسوت

 

به شوق گم شدنم توی جنگلی از موت

 

 

عسل دوباره بریزی به کاسه ی چشمت

 

میان دشت تنت درحوالی کندوت

 

 

به تیر هر مژه دامی نهاده بر چشمه

 

عطش همیشه ی بر لب نشسته بر آهوت

 

 

توسهم گونه ی سیب نجابتی بانو

 

بهشت را بفروشم به ورد الّاهو ت

 

 

دوباره هستی من را به باد خواهد داد

 

اگر که مست شود بند پیرهن از بوت

 

 

شکوه وحشی آغوش توست پایانم 

 

حریر وسعت تنهای آبی و من قوت